Harmina Remmers
Mine werd op 23 mei 1885 te Vlagtwedde geboren — als 5e
kind en 3e dochter van Fokke Remmers en Geppien Moorlag. Ze werd genoemd naar
een tante van haar moeder.
Klik op de afbeelding voor een vergroting
Wat postuur betreft was ze wat gezetter dan de andere
dochters.
Haar karakter was ook anders. Ze was goedmoediger.
Ze was lief, hartelijk en gastvrij en altijd buitengewoon
behulpzaam.
Ze mopperde vaak, maar kon direkt daarna onbedaarlijk
lachen.
5.2. Ze was aardig.
7.2. Haar hele leven had ze een sterke band met Wupke.
10.1. Ze bezorgde je een leuke vakantie.
Ze doorliep de openbare lagere school te Vlagtwedde en kwam
daarna thuis om te werken. Ze leerde o.a. goed naaien van haar moeder.
Omstreeks
1905 vestigde ze zich, samen met haar zuster Leentje, in Ter Apel ten huize van mevrouw Jacobs.
De 2 meisjes begonnen er een naaischool en naaiden voor anderen.
Ze woonden tegenover hun zuster Jantje en haar gezin. Jantje
had er een praktijk als vroedvrouw. Nadat Jantjes dochter Mientje geboren werd
hadden de 2 tantes een groot aandeel in de opvoeding van hun nichtje.
Op 27.4.1912 trouwde Mine met Gerhardus Wilken uit
Roswinkel. Het paar vestigde zich te Roswinkel.
Nieuwe Veendammer courant 20-04-1912 en 04-05-1912
Bruidegom Gerhardus Wilken Beroep postbode Geboorteplaats Vlagtwedde Leeftijd 29
jaar
Bruid Harmina Remmers Geboorteplaats Vlagtwedde Leeftijd 26 jaar
Vader van de bruidegom Hermann Wilken
Moeder van de bruidegom Engeltje Luttjeboer
Vader van de bruid Fokke Remmers Beroep Koperslager
Moeder van de bruid Geppien Moorlag
Gebeurtenis Huwelijk Datum 27-04-1912 Gebeurtenisplaats Vlagtwedde
Groninger Archieven Aktenummer 10 Registratiedatum 27-04-1912 Akteplaats
Vlagtwedde Collectie Bron: boek, Periode: 1912 Boek Huwelijksregister 1912
AkteSoort huwelijk
Gerhardus was postbode en
daarnaast nog sub-ontvanger van accijnzen.
Hij was geïnteresseerd in het reilen
en zeilen van het dorpsleven in Roswinkel, wat zich o.m. uitte in een aantal
bestuursfuncties, die hij bekleedde.
Hij was muzikaal. In Ter Apel was hij lid
van een orkest geweest. In Roswinkel heeft hij toen het harmonieorkest "Amoroso"
(bestaat nog steeds) opgericht.
De leden van het eerste uur konden geen noten
lezen, bleek 't. Dat heeft hij hun toen eerst geleerd.
Hij kon goed lezen en schrijven. Bovendien was hij, net als Mine, zeer behulpzaam. Veel mensen vroegen hem daarom te helpen met het
invullen van formulieren, e.d.
Hij was een soort "postkantoor langs de weg".
Hij was een aardige man.
Mine was vrijwel uitsluitend geïnteresseerd in haar gezin
en huishouden. Daarnaast hielp ze vaak anderen.
Toen de Spaanse griep door
Roswinkel rond waarde heeft ze heel wat mensen geholpen. Zelf kreeg
ze hem niet.
Er werden 3 kinderen uit het huwelijk geboren:
Fokke op 10.6.1915, Herman Engelinus op 24.10.1917, en
Geppien op 4.9.1920. j
Ze hield van toneelspelen. Zo speelde ze graag voor
Sinterklaas toen de kinderen klein waren. Ze kwam dan de kamer binnen met een
rood tafelkleed om en een ijzeren staf in de hand.
Ze wilden dat de kinderen een goede opvoeding kregen. Om
daarvoor wat bij te verdienen hield ze kostgangers, veelal onderwijzers van de
plaatselijke lagere school.
Eén van hen was Anne de Vries, de schrijver van Bartje
en Hilde.
10.1. Ze was een goede voor haar gezin. Ze kon goed koken
en naaien.
4.1. Ze heeft de moederloze Fokko Remmers ,die wat leeftijd
betreft, tussen haar zoons in zat, altijd goed opgevangen en veel hartelijkheid en gezelligheid
gegeven, ook later toen ze naar Schoonoord verhuisden.
Ze heeft Fokko heel wat
bemoederd.
5.2. Eens was er een schaatswedstrijd in Roswinkel.
Herman had schaatsen, Fokko niet.
Mine vond dat Herman zijn schaatsen aan Fokko moest
uitlenen. De 2 jongens wonnen allebei de eerste ronde en moesten tenslotte tegen elkaar
schaatsen.
Herman op zijn eigen, Fokko op weer van iemand anders geleende schaatsen. Herman won,
Fokko verloor.............
Gerhardus stierf op 29.10.1950 in Schoonoord. Ze miste hem
erg. Het was een heel goed huwelijk geweest. Daarna kon ze erg klaaglijk doen.
De familie noemde het jammeren.
Er zijn nog heel wat anekdotes in
omloop.
7.2. Ze riep: "Oh, mien jong, ik ben zo alleen", en meteen
erna was ze weer heel vrolijk.
6.3. Jaap Dijks moest eens invallen in het postkantoor van
Schoonoord. Van die gelegenheid maakte hij gebruik om zijn tante Mine eens op te
zoeken.
Tante begon te jammeren: "Oh, mien jong, ik ben zo ziek, zo ziek", en of Jaap kon
zorgen dat ze haar AOW thuis bezorgd kon krijgen. De volgende dag wilde de
postbode dat wel doen. Weer op kantoor zei
die: "Je moet me nog eens vertellen dat je tante zo ziek is.
Ze stond het plafond te kwasten 'toen ik aanbelde".
Het vertrek van haar dochter en gezin naar Tasmanië was een
ramp voor haar. Toen haar schoonzoon Folko Koolhof niet lang daarna stierf en
het gezin vrijwel onverzorgd achter liet maakte dit het nog veel erger.
zomer 1933. brief van de zeer zieke Jantje aan dochter
Mien:
....Mine was hier juist een flesch soep en 3 lekkere zoete
appels brengen. Zij komt hier heel vaak even en moet dan nog wel een uur fietsen.
Gelukkig is zij sterk. Kleine Eppie (dan 12) doet dan
het ;werk na schooltijd voor 's avonds of komt ook wel eens mee.........
1946. Mine aan Betsie. Mine is plotseling terug uit het ziekenhuis:
.......Toen ik vanmorgen thuis kwam, had E. gisteren avond gewasschen, ze had het om half
twee nachts gedaan. Zoo zorgt die altijd voor me.
Ze was bang dat ik het anders aed en ze had alles zo mooi schoon in huis en ze had een paar bloemen gekocht,
daar stond welkom thuis met zijn
allen.
Gerh was ook altijd alleen. Ja wat is
het wat met v Wijk, het begroot mij ook zoo betsie, maar er is niks aan te doen,
hij was ook altijd zo onvoorzichtig op de weg.
Als ik mu weer beter ben betsie,
dan kom ik weer een paar
dagen............
Ze was altijd bijzonder vitaal en kwiek, tot haar 85e jaar.
Ze had bij huis een tuin, waarin ze aardappelen en groenten verbouwde.
De overtollige groenten weckte ze. Ze was een kei in het wecken. Er is in
Leeuwarden (1986) , als aandenken, een fles met sperciebonen uit het jaar 1967.
Tot en met haar 85ste jaar ging ze regelmatig per fiets
naar een kennisje. Die hielp ze met naaiwerk voor derden. Zonder moeite stak ze
de draad nog door de naald.
Scan van brief
vervolg rechts boven
"in, dan kunt U zelf lezen, 4e laatste brief heb ik verloren,
en de andere brief heb ik naar Fokko gestuurd in Groningen, die vragen ook
altijd. E. kan overal altijd niet heen schrijven. Ja ik ben eer keer Wééri,bij
L. geweest, dat is allang weer geleden. Ze was kwaad Det E. geen afscheid van
haar had genomen, ik zei, je mag Folko toch ja niet lijden, nee zei ze dat mag
ik ook niet, nu, zei ik wat doen ze hier dan. Nu ben ik er nog niet weer geweest,
’t is me veel te koud van de winter, ben nog nergens heen geweest. Ja ik ga nog
wel avonden weg Jo, anders ging ik van zelf ja wel dood, en verleerde ik praten.
Nu Jo, toen het zulk mooi weer was overdag, heb ik de
bedden er uitge dragen, en hebek kammertjes uitgé-wasschen, de kasten had ik
toen al schoon boven, toen de kasten beneden, verleden Maandag heb ik
ge-wasschen, en na de middag de kelderkast schoongemaakt, Dinsdag de qang.
Woensdag heb ik een gehad die me de zolder hier in de achterkamer heeft
schoongemaakt, en na de middag ik het andere, Donderdag heb ik het keukentje
gedaar. Nu komt ze Dinsdagmorgen weer, en maakt mij de zolder in de voorkamer
schoon en dan doe ik weer het andere, en dan als de aardappelen uit de kelder
zijn, dan die nog er ben ik er af, vroeg Jo hè. Ja ze zeggen hier ook wel veel,
natuurlijk, Vr. Wilken is weer de eerste die vrouw die mij de zolder schoor
maakt heeft me het aangeboden.
Nu kan ik nog wel veel meer schrij ven, maar dan word de
brief te zwaar. Zeker kom ik wel bij U, als weer wat beter word. De brug is nu
gauw klaar. Nu Dientje wel gefeliciteerd hoor met de eerste prijs. Nu Jo en
Karsie en W. de beste Groeten van Mine".
Na haar 85ste verjaardag sloeg de dementie toe. Ze kon niet
meer alleen zijn. Zeer tegen haar zin werd ze opgenomen in een verpleeghuis in
Assen.
Ze wist niet meer goed waar ze was. Ze wilde naar Vlagtwedde.
Haar krachten namen af en ze overleed op 5.3.1973 te Assen.
Algemene begraafplaats Schoonoord, Brugstraat 23
Nageslacht:
Harmina Remmers + Vlagtwedde 23-05-1885 Assen 05-03-1973 was coupeuse en naaister te Ter-Apel gaf aldaar met zuster
Leentje naailessen
gehuwd op 27-04-1912 met Gerhardus Wilken + Vlagtwedde 31-01-1883 + Schoonoord 29-10-1950 was
brievenbesteller PTT te Roswinkel en Schoonoord
Kinderen: